Gdybym mogła rozszyfrować słowa
i odgadnąć tajemnicze myśli.
Być dla ciebie serca ukojeniem
może tobie się to kiedyś przyśni.

Może jestem przeznaczeniem losu
cząstką jabłka i światłem miesiąca.
kiedy marzę raduje się dusza
a w sercu wrze lawa gorąca.

Przecież mogę dla ciebie być wszystkim
niebem, ziemią i doskonałością.
W chwilach smutku obdarzać pociechą
rozkoszować się wspólnie miłością.

I odpłynąć na falach istnienia
jak najdalej od złej samotności.
Łza tęsknoty jest bólem cierpienia
drugi człowiek, nadzieją radości.

LOVE

Mówił do mnie - słońce
ja nie zrozumiałam.
Mówił do mnie - love
nie wierzyłam w to.
Chciał mnie pocałować
jak listek zadrżałam.
Spłonęłam purpurą  
uratował lok.

Mówisz do mnie wzrokiem
ja zamykam oczy.
Mówisz do mnie echem
utonęło w mgle.
Całujesz mnie w rękę
gestem przeuroczym.
Ja ci nie zabraniam
lecz nie tego chcę.

Nie mów do mnie szeptem
bo wtopi się w ciszę.
Nie mów do mnie pieśnią
bo nie trafisz w gust.
Gdy przemówisz sercem
na pewno usłyszę.
Dostaniesz całusa
za bukiecik róż.



LIST BEZ ADRESU

Zastanów się proszę, nie okłamuj siebie
idź za głosem serca, to najlepsza z dróg.
Nie podchodź pochopnie do poważnej sprawy
przemyśl to do końca i rachunek zrób.

Czy pójdziesz na prawo, czy pójdziesz na lewo
to już twoja sprawa, ja mam w oczach łzy.
Nie chcę abyś cierpiał, jest od tego prawo
a los się odwróci i nie będzie zły.

Nie znam skrytych myśli, nie znam sytuacji
lecz wiem co zakłóca twoje błogie sny.
Szczęście nie zależy tylko od pieniędzy
ale jak ich nie ma, diabeł ostrzy kły.

Ciężko się rozmawia w strachu i pod presją
kiedy tak nad głową wisi ciągle szpieg.
Nie możesz przekazać swoich szczerych myśli,
wciąż jestem ciekawa, gdzie ten drugi brzeg.

Teraz wiesz już wszystko, kim jestem dla Ciebie
zrób to co uważasz by przekroczyć próg.
Mimo że cię kocham i tęsknię ogromnie
to nie będę wiecznie bluszczem twoich nóg.



NIE JESTEM  PEWNA

Sto dni minęło smutnej tęsknoty
skłębione myśli składam w ofierze.
Tak cię uwielbiam, mój królu złoty
kiedy zakończysz swoje wojaże?

Wracaj na skrzydłach mewy srebrzystej
figlarny Zefir, kierunek wskaże.
Czeka na ciebie moc pocałunków
kiedy powrócisz, czule obdarzę.

I powiem... witaj w moim królestwie
bo stary zwyczaj właśnie tak każe.
Szampan się chłodzi - jeszcze i jeszcze
a ja układam pasjans w witraże.

Widzę w nim ciebie i piwne oczy
o ustach słodkich przez sen wciąż marzę.
Myślę, że wrócisz i mnie przytulisz
bez ciebie pusto jak na Saharze.

Nie jestem pewna twojej wierności
rojne wybrzeże i dzikie plaże.
Plama na wydmach albo w tawernie
 w koło radosne, dziewczęce twarze.

Powiedz, że to jest fatamorgana
pamiętaj...serca nie zgub po drodze.
Mówiłeś przecież – „ moja kochana”
obyś nie pisał kijem po wodzie?



ZAWIEDZIONA

Nigdy nie zrozumiesz jak bardzo kochałam
dałeś klucz do serca, przytuliłam mile.
Słowa magicznego nie wypowiedziałam
przeznaczone było na stosowną chwilę.

W moich snach i myślach byłeś ideałem
królewiczem z bajki, księciem i kochankiem.
Kiedy chorowałeś ja z tobą cierpiałam
szeptałam modlitwy wieczorem i rankiem.

W mojej wyobraźni przychodziłeś nocą
z zapaloną świecą stawałeś na progu.
Srebrny motyl śpiewał choć do mnie uroczo
byłeś dla mnie skarbem jedynym po Bogu.

Żyłam marzeniami, że się przeistoczą
moja silna wola przypinała skrzydła.
Odfrunąłeś na nich jak pegaz ochoczo
w otwarte ramiona nagiego mamidła.

Klucz zloty do serca pokryła patyna
i czerwoną różę darowaną w lecie.
Zakonserwowana słoną kroplą wina
przykre, że umieszczasz ją w innym bukiecie.



STOP! - ZŁOTA KLATKA

Lubię tańczyć przy muzyce
nie koniecznie w dyskotece.
Kiedy świecą dwa księżyce
Amor ma mnie w swej opiece.

Płoną lustra w alabastrze
bije łuna pełna blasku.
Szara przeszłość już na zawsze
odjechała w dal kolaską.

Rumak w stajni grzebie nogą
odpoczywa po podróży.
Z fajką w zębach – honorowo
filuternie oko mruży.

Spadła wreszcie czarna suknia
haftowana perełkami.
Kurz przysypał złoto trutnia
pogardziłam kokosami.




INTERNETOWA MIŁOŚĆ

Nie wiem dlaczego cię pokochałam
ogromnie tęsknię i sercu źle.
Kiedy się zjawiasz czule rozmawiasz
to moja dusza do ciebie lgnie.

Gdy się uśmiechasz i na mnie czekasz
to smutek pryska za siedem mórz.
Bądź ze mną zawsze, tak przy mnie blisko
otocz ramieniem i przytul już.

Chcę czuć twój oddech i ciepły dotyk
chociaż nas dzieli tysiące mil.
Wciąż działasz na mnie tak jak narkotyk
zliczyć nie mogę cudownych chwil.

Mówisz tak czule wciąż do mnie szeptem
imasz i reszta ciekawi mnie.
Rzuciłam serce pod twoje nogi
wiem, że podniosłeś...czy wziąłeś je?

Weź moje serce, bo jest gorące
spragnione pieszczot, ma dosyć łez.
Zawirowanie spłynęło falą
w ramionach pustka – przekwitnął bez.

Wszystko się zmienia, w cień zapomnienia
nie będę dłużej w tym bólu tkwić.
Szukam ostoi i zrozumienia
życie się toczy, więc trzeba żyć.

W niebieskim oknie kogoś poznałam,
myślałam wtedy, że będzie dym.
Na jego ustach wciąż moje imię,
sercem go darzę - on mieszka w nim.

LOS SZCZĘŚCIA

Błądzę po kniejach, szukam cię wszędzie

gdzie się ukryłeś zwiastunie losu?
W zasłonach mgiełki, w kwiatach na grzędzie
w szumie muszelek, w fiolecie wrzosu?

Niedościgniony i tajemniczy
zjawiasz się często w mojej udręce.
Snem kolorowym, pełnym słodyczy
fatamorganą, echem w piosence.

Czasem cię widzę w słońca promyku
wyciągam wtedy do ciebie ręce.
Znikasz prześwitem szpary w koszyku
i świecisz blaskiem innej panience.

Połóż talizman szczęścia na dłoni
zostań na dłużej, nie tylko we śnie.

Pozwól się wreszcie sercem dogonić
o dobry losie, w ramiona weź mnie.



JESIENNE SMUTKI

Słońce zasnute szarugi mgłami
już nie wysyła ciepłych promieni
Blednie sukienka uroczej pani
toną w szarości uroki ziemi.

Dzień nie nadąża ma krótkie nogi
roztacza kłębek nocy przed ranem.
W salonie wiszą na ścianie rogi
i zeschłe płatki róż pod dywanem.

Ogień w kominku jeszcze się pali
od pocałunków twarz się rumieni.
Lehar wysyła sygnał z oddali
i szelest westchnień smutnej jesieni.

Mija listopad na progu grudzień
stoi z płonącym światłem kaganka.
I pełny puchar następnych złudzeń
wystygła kawa w dwóch filiżankach.

Trudno zapomnieć przebrzmiałe echo
które ćmą wraca na srebrnych skrzydłach.
Senne marzenia moją pociechą
gorzko smakują z róży powidła.

PORANEK

Witam znów poranek szalonym uśmiechem,
w kryształowym lustrze ust twoich odbicie.
Wyznania miłości brzęczą cudnym echem,

i budzą nadzieję na szczęśliwe życie.

Czarny koszmar nocy odlatuje w przeszłość,
demony mamideł cień pochłonął mroczny.
Ja wypijam łyczek czarnej mocnej kawy,
i myślę o Tobie, jako o wyroczni.

Niepewności jutra wzbudzają ciekawość,
tyle słów cudownych usta wyszeptały. 
Jeszcze raz przełamię mego serca ciszę,
jesteś wyjątkowy i taki wspaniały.

Wrzucam do garnuszka twój oddech gorący,
pełen uwielbienia, słodyczy, pochwały.
I gotuję napar miłością pachnący,
bo widzę w głębinie serca ideały.

LATO W ZIMIE

Wiatr wypłoszył złotą jesień,
wywiał z szumem gdzieś za morze.
Zima ścięła lodem rzeki,
smutny łabędź na jeziorze.

W suchych trzcinach szelest cichy,

do snu tuli fal tęsknoty.
Żółte liście nenufarów,
drzemią na dnie wśród niemoty.

 

Tam w szuwarach łódka mała,
rybak ślęczy z wędką w ręku.
Białe żagle odfrunęły,
zabierając resztki wdzięku.

Zima straże rozstawiła,
ubierając w hełmy białe.
Ręce szronem posrebrzyła,
służalczością na pochwałę. 

Puchem białym przyodziała,
posprzątała po jesieni.
Wiewióreczka, ruda, mała,
co raz sięga do kieszeni.

Orzech, szyszka smakowita,
a na sęku grzyb się mieni.
To spiżarnia znakomita,
dary Boga naszej ziemi.

Chodź weźmiemy się za ręce,
i pójdziemy w biel gęstwiny.
Pod te czapy baldachimów,
zgadnij z jakiej to przyczyny?

Wymieszamy biel z czerwienią,
rozpalimy serc płomienie.
Pękną lody w naszych sercach,
odnajdziemy lata tchnienie.

MOST

 

Tuż za oknem śpiewa kos

kasztan wspomnień roni łzy.

Budowałam tobie most

na filarach z cienkich pni.

 

Ty nie wszedłeś, rządził strach

inny ktoś otworzył drzwi.

I wniósł radość teraz piach

przypomina tamte dni.

 

Szron pokrywa kruczy włos

w lustrze blask się jeszcze tli.

Gdzieś z oddali słychać głos

powiedz miły czy to ty?

 

Rozpoznaję w echu dźwięk

wiatr rozprasza gęste mgły.

Mnie ogarnia dziwny lęk

i zakłóca moje sny.

 

Przeminęło tyle lat

liczę w smutku szare dni.

Idzie jesień więdnie kwiat

los ukradkiem ze mnie drwi.

 

Chcesz budować nowy most

w moim sercu igła tkwi.

Zapach stracił lila wrzos
późno już, zamykam drzwi.



CYKLON

Jestem chmurka, płaczę deszczem,
osusz wietrze moje łzy.
 przestrzeń światła i powietrze,
oddech wiatru, czy to ty?

Gonisz chmury ołowiane,
słońca gasisz swoim wzrokiem.
Twoje serce, nie kochane?
cyklon błyska łzawym okiem.

Bądź wietrzykiem, nie cyklonem,
w jedną stronę tylko wiej. 
Dawne żale postrzępione,
wyrzuć z myśli, ufaj jej.

Nie broń się przed tym uczuciem,
niech nadzieja w duszy trwa.
A jak nie chcesz - za pokutę,
będę dręczyć Ciebie ja.




DLA A i P.

 

Pan Wam udostępnił ogrody

pozwolił na pragnień słodycze

wlał w serca eliksir miłości

otworzył na oścież winnice.

 

Beczułek już z winem nie liczy

owoce z drzew rajskich jeść każe

i okiem łaskawym spogląda

przez barwne podniebne witraże.

 

Bądźcie zawsze wierni przysiędze

idźcie - gdy zaprasza do stołu

by za sto lat, może i dłużej

wziął Was w poczet swoich aniołów.

 

Leszno. 11 października 2008r.

ŚLUB A i P - 11 PAŹDZIERNIK 2008r

 

Dąb srebrzysty, dwie jabłonie

błogosławią Waszą drogę

przyszła pora na sakrament

i przysięgę tam przed Bogiem.

 

To co w sercu dotąd kryli

niech się każdy o tym dowie

miłość, wiara i uczciwość

to trzy cnoty w jednym słowie.

 

W tej nad wyraz wzniosłej chwili

padło słowo „TAK” w kościele

Bóg połączył świętym węzłem

storczyka i orchidee.

 

Biały gołąb opatrzności

łuk zatoczył nad głowami

i otulił nimbem parę

znacząc dłonie obrączkami.

 

Popłynęły łzy radości

a weselne korowody

wydzierały sobie welon

byłej, ślicznej panny młodej.

 

Jedna jabłoń w kwiecie wieku

druga nieco już się chyli

i cieszy się razem z Wami

że dożyła wzniosłej chwili.

 

Daj Wam Boże dużo szczęścia

byście nigdy nie błądzili

a za roczek lub półtora

niech w kolebce coś zakwili.

 

Adrianowi i Patrycji – Mama B.